Donderdag 11 mei 1995:
Precies om 8.30 uur vertrokken we van de kontaktdoos. Enrico had ons weg gebracht en zwaaide ons ook nog uit.
Vanaf Brussel vlogen we naar Bilbao. In Bilbao zou een bus klaar staan die ons naar Zaragoza zou brengen. En ja hoor het klopte, Willem had dit goed georganiseerd. De chauffeur echter wist de weg niet naar Zaragoza en stond midden op de snelweg stil om aan deze en gene de richting te vragen. Dat houdt je in Nederland toch niet voor mogelijk, in Spanje wel dus. Wij zaten voor in de bus en toen we zagen dat de chauffeur af en toe indutte voelden we ons op dat moment niet erg prettig, maar goed, we kwamen zonder ongelukken op de plaats van bestemming.
 We werden onder gebracht op de campus van de Universiteit van Zaragoza. We kregen een slaapplaats op de 9e verdieping, met 6 personen op een kamer en in stapelbedden met een dun dekentje voor de nacht. Normaal was dat prima maar het was “winter” in Zaragoza, 12 graden en regen, we hadden geen jas bij ons, enkele zweetbandjes en blote t-shirts zoals Willem en Harrie ons hadden aangeraden.
Tegen de avond gingen we met de bus naar het centrum van de stad voor de opening om 19.00 uur. Bij aankomst bleek de opening al om 16.30 uur te zijn geweest. Niemand wist hiervan behalve de organisatie.
We zijn toen op zoek gegaan naar de tent waar we konden eten. Dat was een puinhoop. Twee afhaalmogelijkheden voor circa 5000 mensen liet te wensen over. Wij zagen dit aan en doken Zaragoza in en vonden een bar en later hebben we daar heerlijk tapas gegeten. ’s Avonds moesten we met de bus terug naar de campus, maar we hadden amper plek want in onze bus zaten een aantal dronken Oost Europeanen en dat lompe volk kregen we de bus niet uit.
Goed geslapen die nacht in onze bedjes en met de kou viel het achteraf wel mee.
Vrijdag 12 mei:
 Op tijd op en in de rij voor het ontbijt, dat stelde niets voor. Iedereen wilde zo snel mogelijk naar de stad. Jan en Elly Roeffen met Gerard en mij waren gevormd tot een team en wij speelden ieder een wedstrijd. Geluncht op het park en daarna weer de stad in want we waren klaar met tennissen die dag!!
Mooie stad Zaragoza, prachtige kathedralen en kastelen met Moorse invloed, standbeeld van Goya bekeken op het Plaza del Pilar. Met Jan en Elly Roeffen zijn we ’s avonds gaan eten bij La Abuela Brasilia, erg lekker en erg gezellig.
Zaterdag 13 mei:
Het ontbijt was nog minder dan de dag ervoor, snel de tennisspullen gepakt en op naar Zaragoza. Alleen Gerard en Elly speelde nog een dubbel waarbij de vaantjes werden uitgewisseld. Jan en ik heb toegekeken. Jammer genoeg verloren Gerard en Elly en waren we uitgetennist!! organisatie van niks. Met z’n viertjes dwaalden we door de stad en ’s avonds hebben we gegeten in El Rincon de Aragon. Ook weer erg lekker.
Zondag 14 mei, Moederdag
 Vanochtend was er eigenlijk niets te eten, alles was kennelijk op. Wat een blamage voor de organisatie.
Deze dag ook weer besteed aan Zaragoza. Diverse volksdansgroepen lieten de Spaanse volksdansen zien, het was een prachtige zonnige dag en hebben genoten van de zon en de omgeving.
Maandag 15 mei:
Dezelfde chauffeur reed ons terug naar de luchthaven maar ook nu wist hij de weg niet. We kwamen terecht bij de zeehaven van Bilbao ipv de luchthaven. Uiteindelijk, door bemoeienissen uit de bus, kwam we op het vliegveld terecht. Daarna liep alles weer op rolletjes.
We hebben ondanks alles prima dagen gehad, genoten van de stad Zaragoza met zijn kerken en kastelen. We hebben heerlijk gegeten en de laatste dag was er volop zon.
Irene
Nagekomen berichten over Zaragoza.
Het was nog erger dan we dachten !
Twee jaar geleden zongen we nog uit volle borst: “we gaan naar Spanje toe”.
Nu weten we dat we er geweest zijn.
Voor degenen die met bus en auto gingen was het een lange zit, maar zoiets ben je snel vergeten als je een goed hotel hebt met adequate verzorging en een prachtig sportprogramma. Een ding was zeker: de bedden sliepen goed!!
Het ontbijt was 3x niks, de lunch en het diner uitstekend. Alleen bij het diner moest je geen haast hebben. Ook dat weten we nu: “un momento” duurt een dag en “mañana” duurt ongeveer een week.
Twee uur voordat we moesten gaan sporten wisten we nog niet waar en hoe laat; in een woord: puinhoop.
Zelfs het weer werkte de eerste dag niet mee. Koude wind, 12 graden en regen.
Aan de afgesproken tijd hield men zich in het geheel niet. De openingsceremonie, gepland op 19.00 uur, hield men om 16.30 uur!!!
Nou ja, gedeelde smart is halve smart, gelachen hebben we toch en na zondag hadden we allemaal rode koppen van het verbranden.
De feestavonden in het auditorium waren gezellig en er werd heel wat afgebabbeld.
Och, achteraf viel het allemaal wel mee, maar het hele gebeuren schijnt bij ons hoofdbestuur niet goed gevallen te zijn.
Nu kunnen we ons dat best voorstellen, want de voorzitter is 2x in Zaragoza geweest om af te stemmen; heeft er een jaar aan gewerkt; is een dag vooruit gereisd om alles in orde te maken voor de sporters en dan valt er niets meer te regelen omdat de Spaanse organisatie in gebreke blijft.
Het ergste is dan: het hoofdbestuur kreeg ook nog de schuld van het Spaanse “mismanagement”.
Nieuws van het hoofdbestuur:
Zoals elders reeds gedrukt staat: “het Zaragoza gebeuren is bij het hoofdbestuur verkeerd gevallen”.
Het hoofdbestuur heeft n.a.v. de slechte organisatie een fax gestuurd naar de EFCS met o.a. de opmerking dat als “Trondheim” in 1997 ook zo slecht georganiseerd is, de NBF overweegt zich terug te trekken uit de EFCS en naar wij hebben vastgesteld zijn wij niet de enige!!!
|
