Europa  

Corsica
&
Sardinië

 

mm

Europa

mm
mm
mm
mm

 


kathedraal-tram

 

Corsica - Sardinië
03 t/m 14 september 2018.

Maandag 3 september,  grijs weer.
Om 6.00 uur liep de wekker af en rond 7.00 uur vertrokken wij naar het plaatsje Zeeland. De auto geparkeerd en op zoek naar standplaats 18. Daar zagen we onze chauffeur Remko, een lange man van 2 meter en 8 cm. met blond haar. Bij het inladen van de koffers vond hij de bagage van ons maar postzakken en moeilijk te stapelen, uiteindelijk gebruikte hij onze bagage als opvulmiddel tussen andere koffers. Onze bus vertrok als laatste van het Bolderman terrein richting Duitse grens. Hij vertelde onder het rijden iets over de nooduitgangen en daarna over zijn heerlijke “mokka” koffie. Er was geen koffiezetapparaat in de bus, alleen warm water, dus konden we oploskoffie krijgen. Niet ons ding.

We reden over de autoroute 61 voorbij Mönchengladbach waarbij we aan beide zijden van de weg bruinkool afgravingen zagen. De bruinkool wordt afgegraven door enorme graafmachines. Absoluut niet milieuvriendelijk in deze tijd, maar kennelijk kan dit nog niet worden afgeschaft!! Verder rijden we richting Koblenz door de Eifel.

Remko vertelt:
de Eifel heeft cirkelvormige meertjes en zij worden de ogen van de Eifel genoemd. De Laacher See is een prachtig kratermeer in de Eifel.

Rond 11.00 uur wordt er een korte stop op Rastplatz Brohtal gemaakt. Bij Starbucks koffie gedronken. Terug in de bus vertelt Remko over het uitgraven van vulkaansteen uit de kraters. Dit wordt vermalen tot granulaat.
We rijden ter hoogte van de Rijn, hieraan ligt de Lorelei, een 132 meter hoge leisteenrots en deze rots staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. We hebben die gezien bij onze "Romantische Strasse" reis.

postkantoorWe maken wederom een stop op de Raststätte Hunsrück. Koffie en een wandeling voor de stijve benen. Bij het plaatsje Speyer stoppen we een paar uur. Speyer heeft de grootste Romaanse Cathedraal ter wereld. Mooi plaatsje wat we al tijdens een vorige reis hebben bezocht.

Eerst een restaurantje opgezocht en gegeten. Daarna gewandeld naar de oude stadspoort, daarachter ligt het postkantoor dat wilde ik nog even bekijken. Het is geen postkantoor meer, maar er zijn nu leuke winkeltjes en restaurantjes te vinden.

Tegen 16.00 uur weer terug in de bus en op weg naar Hagenau voor de eerste hotel overnachting in een IBIS budget hotel. Weinig personeel, een glaasje vooraf nuttigen was moeizaam, maar uiteindelijk kwam er iemand aan de bar om te helpen. Het eten was niets bijzonders, nog even nagetafeld en naar bed.
Foto's »

Dinsdag 4 september,  prachtig weer
Slecht geslapen, ik stond om 5.30 uur onder de douche. Ontbeten en een korte wandeling gemaakt, daarna de koffers ingeladen en weer op weg. We hebben een lange dag voor de boeg. Richting Straatsburg stond een file, Remko nam een alternatieve route, ook daar file, dus even doorkachelen en uiteindelijk kwamen we op de snelweg naar Mulhouse terecht, daarna de afslag naar Bazel genomen en bij de grens van Frankrijk en Zwitserland een korte stop gemaakt. Lekker in de zon gezeten, heerlijk. Remko haalde zijn vignet voor de Zwitserse snelweg.
De overkapping van deze grensovergang vonden we heel bijzonder, het lijken wel lampenkappen.

Aan de Rijn gelegen staat de 178 m. hoge Roche Toren. Deze toren is de hoogste toren van Bazel, maar ook van heel Zwitserland.
Om 12.00 uur vertrokken we weer en reden we voorbij Luzern.

Remko vertelt:
nog altijd ruikt men brandlucht op de Kapelbrücke. Een prachtige middeleeuwse overdekte brug vertelde Remko, met het bouwen van de nieuwe brug heeft men gedeeltelijk het hout gebruikt van de vorige afgebrande brug. Luzern is gelegen aan het vierwoudstrekenmeer.

GotthardpasWe rijden langzaam door een aantal kleinere tunnels naar de Gotthardtunnel (17 km.) toe, maar Remko beslist op het laatste moment om over de Gotthardpas te gaan rijden omdat het zulk fantastisch weer is.

We zien hier en daar vreemde huisjes in de bergen staan, dat zijn de uitlaatschachten van de ventilatie van de Gotthardtunnel.

We draaien over haarspeldbochten naar boven toe, waar ons schitterende panorama’s voorgeschoteld worden.


Wat een belevenis om daar boven op de pas te staan en wat stonden we met verbazing en verwondering te kijken.

Remko vertelt:
dat we ondertussen halverwege deze berg het kanton Uri (duits-talig) verlaten en het kanton Ticino (Italiaans) binnenrijden. Ook vertelt hij dat men een nieuwe spoortunnel heeft gebouwd en deze is 57 km lang, een record!!
Omdat het vrachtwagenverkeer 25x verveelvoudigd is, worden de vrachtwagens tegenwoordig op de trein gezet en via deze spoortunnel gereden.

Langzaam rijden we naar beneden en komen uit bij een klein dorpje in een grote kloof. In Ticino (Tessin) liggen de 3 kastelen van Bellinzona, zij zijn een van de topattracties van Ticino en staan op de werelderfgoedlijst van Unesco.
We rijden langs het Lago Maggiore. Remko neemt de autostrada richting Milaan en we maken een stop bij de Autogrill. Over de Po-vlakte gaan we verder, daar verbouwt men rijst, nooit geweten. Genua laten we links liggen.

Hier woont overigens een Nederlands schrijver, Ilja Leonard Pfeiffer, geeft Remo aan, die “la Superba” geschreven heeft.

SavonaWe rijden via een lange kustweg naar Savona waar de veerboot “Regina” ligt om ons naar Corsica te vervoeren. Tegen 20.00 uur stonden we voor de boot en moesten we van de douane-beambten een voor een de bus uitkomen en het paspoort laten zien en worden middels een detector gecontroleerd, echt één Europa met open grenzen!! Uiteindelijk mochten we aan boord, onze hut gevonden en de bagage achtergelaten.
Het restaurant opgezocht en eten gehaald. Nadien op het dek in een ligstoel relaxed de afvaart bekeken.
Foto's »

Woensdag 5 september,  prachtig weer
Goed geslapen en ontbeten, daarna de binnenkomst van Bastia bekeken en te voet van de boot af en de bus opgezocht.
Foto's »

Remko zette zijn bus op de parkeerplaats en liep met ons naar het St. Nicolaasplein waarop een oorlogsmonument staat van moeder en zoon. Bastia is de tweede stad van Corsica. Op dit plein staat ook een beeld van Napoleon, afgebeeld als Jupiter.

Via een klein straatje komen we uit op het Place du Marché. Hieraan gelegen is het stadhuis en een bijzondere fontein, gebouwd door 3 kunstenaars, beeldhouwer Pierre Pardon, kunstsmid Martin Broomberg en steenhouwer Michel Laura. Prachtig vooral de billenpartij aan de achterkant. Ook is er elke zondag een kleurrijke markt met fruit, groenten en kaas en zijn er de beroemde pannenkoeken met geitenkaas.

De grote Jean Paul Baptist kerk uit de 17e eeuw bekeken met daarin een beeldje van Padre Piu; hij vocht ’s nachts met de duvel volgens de overlevering. Doorgelopen naar de oude haven, Terra Vecchia, ook een fraai geheel. De St. Jean Baptist kerk rijst, met zijn twee klokkentorens huizenhoog boven alle andere bebouwing uit. In de haven liggen vissersschepen naast plezierjachten. In een van de cafés verbleven de “Bastia Bastards”, een groep oudere vissers die het café versierd hebben met allerlei zaken uit de zee. Bijzonder!

Voor dit café stond een ficusboom met een grote vruchten, wij noemden die ficusappels.
Een klein cafétje opgezocht in de haven voor een lekkere espresso. Geld gepind en teruggelopen naar het Nicolaasplein, ook daar weer koffie gedronken. Tegen 10.00 uur zaten we weer in de bus richting Ajaccio, eerste stad van Corsica en ook de geboortestad van Napoleon.
Foto's »

Remko vertelt:
Corsica is bijzonder bergachtig en daardoor dun bevolkt. Karakteristiek is de begroeiing met Maquis ruig kruidachtig struikgewas. Het eiland herbergt veel zeldzamen plantensoorten, het ruikt er zoetig. Er groeien veel steeneiken, zo ook kurkeiken, men heeft hier een kurkindustrie. In de rotsen komen veel kleuren voor dat komt door mineralen, gneis, graniet, metalen.

Remko vertelt verder:
De voornaamste vrijheidsstrijder van Corsica was Pasquale Paoli.

vlagHet vrijheidsstrijderssymbool is overgenomen van de Moren; een band over het voorhoofd als teken van onafhankelijkheid. De vlag van Corsica is het profiel van een hoof met een band over het voorhoofd.
Het Corsicaans, Corsu genaamd, is de lokale Romaanse taal en enigszins door het Frans beïnvloed. Deze taal wordt levendig gehouden door leraren, dichters en schrijvers maar ook door de band I-Muvrini. Zij treden regelmatig op in Amsterdam en Eindhoven.

We stopten bij á Memoria. Hier konden we heerlijke sandwiches eten met Corsicaanse kaas en ham. Tegenover á Memoria staat een gedenkteken ter herinnering aan de vrijheidsstrijd en aan de achterzijde van dit gebouw is een klein museum over Paoli.

50 meter voor dit eettentje staat een kapotte oude brug, Ponto Novo genaamd.
Ponto Novo is de plaats waar Corsica met Frankrijk vocht en de brug is vernoemd naar de slag die de Franse troepen en de Corsicaanse patriotten uitvochten op de oevers van de rivier de Golo. De brug was gebouwd door de Genuezen en is een van de bezienswaardigheden in de regio. Her en der staan nog Genuese boogbruggen.

In Vivaro zagen we zwijnenstaartjes tegen de muur hangen, zoveel zwijntjes waren er geschoten, lijkt een beetje op het verhaal van Obelix en Astrix.
Op Corsica worden de zwijntjes bij een boer geboren en blijven daar 7 tot 8 weken en worden dan los gelaten in bosgebieden en gebieden met kastanjebomen, die zwijntjes zijn daar dol op. Zij hebben een prachtige leven, kunnen doen en laten wat ze willen, moeten wel voor eigen voedsel zorgen. Na een jaar worden ze door de boer weer binnen gehaald en daarna geslacht.

pont du vecchioWe reden via Corte, de voormalige hoofdstad van Corsica, verder en passeerden nog andere kleine dorpjes.
Ik werd misselijk van de haarspeldbochten.

We passeerden ook de Vecchio en Remko draaide een zijweggetje in om de mooie spoorburg Pont du Vecchio, gebouwd door Eiffel, te laten zien. Wij hebben de omgeving goed bekeken en van de brug diverse foto’s gemaakt.

Onder de spoorbrug lag een boogbrug t.b.v. een klein verbindingsweggetje over de Vecchio. Daar wilde Remko over verder rijden maar werd tegen gehouden door een paar mensen, deze route zou te gevaarlijk zijn en zij hadden een auto dwars over de weg geplaatst?? Remko moest achteruit met de bus rijden om terug te komen op de doorgaande weg, alsof dat niet gevaarlijk was.

De spoorbrug viel overigens meteen op toen we over de nieuwe 200 meter lange verkeersbrug reden.
Foto's »

We komen Ajaccio binnen en lopen naar een plein waar een treintje stopt voor een rondrit door de stad. Een aantal van de groep die slecht ter been waren gingen met het treintje mee. Wij niet, liepen naar een standbeeld van Napoleon, deze keer als consul van Ajaccio voorgesteld. Remko loopt met ons mee en al pratende komen we bij het huis van Napoleon terecht, het was zulk prachtig weer dat we niet naar binnen gingen.

Daarna kwamen we op een fraai pleintje terecht met weer een prachtige palmboom, lijkt net een zonnescherm.

Hier vertelt Remko:
over de kathedraal van Maria Tenhemelopneming, gebouwd in barokke stijl in de vorm van een Latijns kruis met een okeren façade. Bonaparte is hier gedoopt en het verhaal gaat dat degene, waarna de kerk vernoemd is heeft gezorgd dat de vissers van Ajaccio niet besmet werden met de pest.

Wij verlieten de groep en liepen langs het strand waar een aantal dames topless lagen, dat zie je tegenwoordig niet zo vaak meer. We kwamen bij het fort terecht en liepen daarna via kleine straatjes naar de haven. Heerlijk gezeten met een glaasje en tegen vieren waren we weer terug bij de bus.
Terug naar het hotel, gedineerd en nagetafeld op het terras.
Foto's »

Donderdag 6 september,  prachtig weer
Opgestaan 6.30 uur. Iedereen zat al weer aan het ontbijt, wij hebben 10 minuten nodig dus kunnen we iets later aanschuiven. 8.00 uur vertrek naar de Calanches de Piana. De route die we rijden was enkele jaren geleden de 2e etappe dag van de tour de France met eindbestemming de Bocca (Col) San Bastiano. Bovenop de Bocca is een kapelletje geplaatst.

CalanchesDe Calanches liggen halverwege de westkust. Ze zijn absoluut een van de mooiste natuurwonderen, het is een aaneenschakeling van bijzondere rotsformaties en deze zijn gevormd door erosie.

De Calanches de Piana staan inmiddels op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Er zijn diverse wandelpaden aangegeven, goed gemarkeerd. Het muilezelpad b.v. begint bij “Chalet de Roche blue”.

De ‘hondenkop’-rots, of “Tête du Chien” in het Frans, is ontstaan door erosie van zee en wind. Het is één van de bijzondere vormen in Calanches de Piana.
Uiteindelijk kregen we het terras in zicht, een fijne plek gezocht en nog lang nagenoten.
Foto's »

We rijden naar Porto, een heel klein plaatsje en voornamelijk gericht op toeristen. Er ligt een mooi strand, mogelijkheden voor watersporten, restaurants.
We hebben door het dorpje gewandeld, maar dit is niet ons idee van een vakantieplaats. Wel valt de mooie Genuese toren op die boven op de berg staat aan de baai van Porto.

Na de lunch verzamelden we ons weer bij de bus en gingen nu op weg naar de Gorges du Spelunca. Wij reden met de bus over smalle weggetjes, ook hier weer prachtige rotsformaties en ook hier heeft men wandelingen uitgezet, dan komt men kleine kreken tegen waarin het heerlijk zwemmen is, veel bossen, kliffen, spelonken en Genuese boogbruggen. In de bossen lopen zwijntjes, (zijn gek op kastanjes) geitjes, koeien en zij hebben een fijn vrij leven. Op het einde stopten we bij de tijdtafel, daarop konden we  de indeling van dorpjes in de natuur bekijken en een foto nemen van Ota. Via de kustweg met zicht op lagunes en baaien reden we terug naar ons hotel.
Foto's »

Voor het eten werd de fooi voor het personeel door Remko namens ons uitgereikt. Lekker gegeten en gezellig nagetafeld.

Vrijdag 7 september,   prachtig weer
Ontbeten om 7.30 uur en daarna vertrokken we naar Bonifacio.
Een laatste blik op Ajaccio en we zijn onderweg.

Remko vertelt:
de Affodil is een geslacht van kruidachtige planten en bloeit in het voorjaar en heeft een speciale rol gespeeld in de geschiedenis. Men maakte van de bloem meel en daarna brood in tijden van honger op Corsica. De vrijheidsstrijder Paoli bracht later de aardappel naar Corsica. De Affodil werd door de oude Grieken in verband gebracht met de doodsgodin Persephone en de Affodil werd geplant in de omgeving van de begraafplaatsen zodat de doden dit ook als voedsel zou kunnen gebruiken.

We rijden door het Alta Rocca gebied met vele boomgaarden, olijfgaarden, wijngaarden en ook bossen. Het gebied is bezaaid met authentieke dorpjes. In Olmeto leek het of de huizen versmolten waren aan de flanken van de bergen.
Filitosa is een van die  dorpjes met een archeologische vindplaats, het is enige plek op het eiland waar megalithische menhir-standbeelden en Torreaanse torens gevonden zijn. Helaas hebben we geen tijd gehad dit dorpje te bezoeken.

SarteneEen snelle koffiestop in een café aan de baai, waar ze ook ingemaakte kastanjes verkochten. Helaas waren de potten zo uitverkocht en greep ik mis.

We passeerden Propriano, dit stadje ligt aan de golf van Valinca. Via kleine wegen en haarspeld-bochten kwamen we bij Sartène, stad van de Vendetta, terecht.

Remko stopte in de omgeving voor een foto. We hadden een prachtig zicht op Sartène en op een bijzonder kerkhof.
Foto's »


In Bonifacio aangekomen een broodje gehaald en op de kade opgegeten.
We gingen aan boord van een boot met kapitein “Jack Sparrow” en Arno zijn hulp. Spectaculaire prachtige krijtrotsen, sommigen rotsen hier en daar met begroeiing. We voeren een grot in en bovenin zagen we een opening die de contouren van Corsica weergaf. Wat een prachtige tocht langs de krijtrotsen in allerlei vormen. We konden er geen genoeg van krijgen, de oh's en ah's vlogen om je oren. De vissen werden gevoerd en in mum van tijd kwamen er tig vissen op af. Ook de meeuwen kregen brood.

We voeren door naar de andere kant van Bonifacio en daar stonden de huizen van de Citadel op het randje van de rotsen, griezelig eng. Toch wonen daar mensen. Hier kun je zelfs via een trap afdalen naar de zee. We zagen er inderdaad mensen lopen. Het water heeft overigens een zachte groene kleur en was heel helder dichtbij de kust. Op zee was de kleur prachtig blauw. Ook de granieten kust nog bekeken, daaromheen was het zeewater roze-roodachtig.
Foto's »

kopje

Terug  in de haven naar de Citadel gelopen, de oude ommuurde stad. Dat was een behoorlijke klim, maar met pauzes kwamen we goed boven. Leuke smalle straatjes, restaurantjes en winkeltjes.
We zakten op een terras neer voor een drankje, een koffiekopje gekocht van Corsica voor Liesje.
Foto's »

Tegen 16.15 hadden we ons verzameld bij de veerboot Moby.
Remko stond al te wachten en van hem kregen we een kaartje voor de overtocht.
Het duurde even voordat we aan boord mochten. De wind was vrij stevig en de kapitein twijfelde om de overtocht te gaan maken. Uiteindelijk kwam er een goedkeuring en konden we boarden. Te voet de boot op en het bovenste dek opgezocht, daar hebben we heerlijk 1 uur gezeten. Het waaide inderdaad behoorlijk.

 

 

Bij aankomst onenigheid met de man die de voetgangers vanaf de boot moest begeleiden maar uiteindelijk zaten we allemaal in de bus en reden we door enkele straten van
St. Theresa de Gallura in hooguit 6 minuten naar ons hotel Majore. Van buiten een leuk hotel met een flink terras aan de voorkant.
Vooraf aan het diner een gezamenlijk samenzijn om te proosten op de aankomst, de kennismaking met het hotelpersoneel en op het verblijf in Sardinië.
Nadien dineren, het eten smaakte goed. De porties waren wel aan de zuinige kant, voor grote eters een probleem. Nadien het terras opgezocht.
Foto's »

Zaterdag 8 september,   prachtig weer
We konden vanochtend uitslapen, tussen 8.30 en 9.30 uur serveerde men het ontbijt en om 10.00 uur zouden we vertrekken naar de Costa Smeralda.
Deze regio is jarenlang in handen is geweest van de Arabier Aga Khan, die deze wat achtergebleven streek omtoverde tot een vakantieoord waar alleen de rijken konden verblijven. Nog steeds geldt dit als één van de meest exclusieve vakantiegebieden ter wereld. Parelwitte stranden, wuivende palmbomen, romantische baaien en de diepblauwe zee.

Remko vertelt onderweg:
over de Nuraghi, dit zijn torens die in de bronstijd in Sardinië werden gebouwd. Ze behoren nu tot het belangrijkste archeologisch erfgoed van het eiland. Men schat dat er meer dan 6500 gebouwd zijn. De mensen die deze torens bouwden noemt men het Nuraghivolk.
De Etrusken zouden in Obsidiaanglas gehandeld hebben.

De huidige mannelijke bewoners van Sardinië, de echte Sardijnen zijn knuffelberen, korte gedrongen, sterke mannen. De tradities van Sardinië zijn heel anders in het binnenland dan aan de kuststrook, maar wat dat precies inhoud vertelt onze Remko niet.

koffieOnderweg een foto-stop bij de Tafelberg.
Toen we aankwamen in Porto Servo stapten we over in een treintje dat ons de luxe bebouwing liet zien, de mooie straatjes met veel bloemen en planten.

Aan de haven van Porto Servo konden we ons verlustigen aan allerlei luxe, zoals hele dure auto’s, grote jachten met zelfs een platform voor een helikopter. Dure schoenen en kleding. Teruggelopen naar het restaurant waar we 10% korting zouden krijgen als we daar iets zouden nuttigen. Nou onze espresso was maar € 4,-- twee slokken en het was op. Dat was dus eenmalig!!

We reden terug naar de parkeerplaats en Remko bracht ons daarna naar Baia Sardinia waar we konden lunchen en zwemmen. Mooie boulevard met palmbomen en terrassen.

Allereerst liepen we bij Sole Mare binnen. Aardig restaurant, lekker gegeten daarna afgezakt naar het strand waar we konden zwemmen. Met Maria, John, Peter, Sjaak en Ellie voelden we ons als een vis in het water. Heerlijk helder, licht groen water. Na een half uurtje had ik het wel weer gezien en zochten we een terras op. Toos en Bert, die terug kwamen van een wandeling, sloten zich even later aan en we bleven zitten totdat we terug naar de bus moesten.

Via de kustweg reden we naar Palau voor een fotostop van de La Maddalena eilanden en de haven van Palau waarvandaan we morgen zullen vertrekken. Bij thuiskomst het terras opgezocht, daarna gegeten en later op de avond naar het centrum van de stad gelopen. Leuke café, gezellige zit en veel drukte op het plein van klein tot groot.
Foto's »

Zondag 9 september,   mooi weer
Remko heeft een vrije dag i.v.m. de rijtijdenwet en Ineke, een Nederlandse die met een Sardijn getrouwd is en al tig jaren op Sardinië woont neemt ons mee naar de Maddalena eilanden. Zij kwam met een bus en Italiaanse chauffeur.

Ineke vertelt:
St. Theresia Gallura heeft 4500 inwoners en Sardinië is een hele grote granieten berg met groen helder water rondom het eiland, dat komt door de stroming. Bij de kust met graniet wordt het water rozerood. Graniet is hier een bouwstof en wordt ook geëxporteerd. Op de granieten ondergrond ligt een paar meter zand en bij regenval wordt het zand hier weggespoeld en neemt de weinige aarde mee naar de zee, veel erosie. Staatsbosbeheer bekijkt hoe dit zand/land behouden kan worden voor Sardinië. Ze hebben bossen nodig en stuwdammen voor de droge perioden.
Ook zijn er veel kurkeiken en deze grondstof wordt ook geëxporteerd.
Alghera, aan de westkust is overheersend Catalaans
.

De La Maddalena archipel heeft 3 hoofdeilanden, La Maddalena, Caprera en Santa Stefano. Met de ferry staken we van Palau in 20 minuten over. We moesten nog even omkijken naar de “Beer van Remko”, uitgesleten door erosie in de rotsen en we hebben hem echt gezien. Daarna reden we door naar Caprera, het eiland van Giuseppe Garibaldi, vrijheidsstrijder, hij heeft dit eiland in 1865 gekocht. Tevens was dit zijn laatste rustplaats.
We maakten een wandeling over een deel van Caprera, de mensen die slecht ter been waren bleven achter bij de koffie.

Jammer dat het dor en droog was, de kleuren waren grijs, roodachtig en af en toe groen. De bloemen waren allen uitgebloeid en de schildpadden hebben we niet gezien. Het water in de stuw was praktisch verdampt.
Nadien koffie gedronken met de achterblijvers en met de bus terug naar La Maddalena.
Op het eiland Santa Stefano staat een marinebasis van de Italiaans Marine. Enkele jaren terug was dit een Amerikaanse basis, nu niet meer. Er is een “nucleair ongelukje” gebeurd met een Amerikaanse onderzeeboot, er zou plutonium gelekt zijn en de Amerikanen moesten vertrekken.

GaribaldiIneke wees ons de winkelstraat en de vissershaven en zo konden we onze eigen gang gaan. We liepen naar de vissershaven daar staat een gedenkteken voor Garibaldi, vandaaruit naar de Maria Magdalena kerk, mooie kerk van binnen en van buiten.
Even verderop zit Garibaldi op een bankje, ik ben er maar naast gaan zitten. De winkelstraat bekeken en een klein eethuisje opgezocht waar we een heerlijke Panini hebben gegeten.

Hierna stond een rondrit over eiland op het programma, we reden het binnenland in en boven op de berg hadden we een prachtig zicht op alle 7 eilanden die bij deze archipel horen. Op Maddalena staat een weerstation.

Tegen 5 uur waren we weer terug in het hotel. Om 19.30 uur eten en nog even naar de piazza gelopen. Het was er weer gezellig druk.
Foto's »

Maandag 10 september,   Bewolkt weer af en toe zon, temperatuur goed.
Om 7.00 uur ontbijt. 8.00 uur vertrek naar Alghero, een Catalaanse stad. In de streek waar we doorheen rijden leeft met van akkerbouw. De vruchtbare grond van de vulkanen wordt hier optimaal gebruikt. Men verbouwt veel artisjokken voor de export. Het is een open landschap met uitgedoofde vulkanen.

Men heeft in deze streek grafkelders gevonden van het Nuraghi volk, Genuese torens, en Domos de Jamas. De Rocca del Elefante, een voorbeeld hiervan, kwamen we onderweg tegen, een bijzonder gevormde rots, diende als grafkelder. Zo zijn er meerdere Domos gevonden maar dan in een andere vorm.
Vlakbij de Rocca del Elefante verkocht een man sieraden van koraal uit zijn kofferbak, even gekeken maar er lag niets bij dat mij aansprak.
We rijden verder via de noordkust naar Alghera en maken een koffiestop bij pizzeria Larissa, gelegen aan de zee, daar bloeiden prachtige witte bloemen hadden iets weg van lelies. Zaden meegenomen, maar helaas ze zijn zoek geraakt.
Foto's »

We rijden verder en Remko vertelt:
over de Pecorini maden;
casu marzu (Sardijns voor rotte kaas), een Sardijnse ongepasteuriseerde schapenkaas. Het is een kaas die men extreem lang laat rijpen, tot er larven van de kaasvlieg zich hierin nestelen. Dit doet men door de kaas buiten te leggen met een deel van de korst verwijderd. Tegenwoordig worden de larven vaak speciaal in de kaas geïnjecteerd.

casu-marsuDe kaassoort verkrijgt men door de Sardijnse variant op de Pecorini zeer lang te laten rijpen, tot een niveau dat feitelijk over de grens van verrotting ligt. De larven die zich erin vestigen breken, door de zuren in hun spijsverteringskanaal, veel van de vetten af en maken de kaas zeer zacht, soms stroperig, terwijl er vaak vocht (lagrima genoemd) uit sijpelt. De maden zijn kleurloos en meten ongeveer acht millimeter. Ze kunnen echter zeer hoog (tot 15 centimeter) springen, zodat er wel als grap gezegd wordt dat degene die de kaas eet zijn ogen dient te bedekken, want de kaas wordt verkocht en opgediend met de maden er nog in. Het is verboden deze kaas te verkopen, maar toch wordt deze kaas gemaakt en gegeten!!

Rond half twaalf zet Remko zijn bus neer op een parkeerplaats in Alghero, met enige moeite kon hij de parkeerbon bemachtigen, want de apparaten werkten niet.
Hij loopt met ons mee naar de citadel en wijst diverse mogelijkheden aan, zoals de mooie, gekleurde koepel van de San Michele. Daarna loopt hij mee naar de Cathedraal Santa Maria. Een imposante Gotische, Catalaanse Cathedraal in het oude centrum. Remko loopt mee naar binnen en wijst ons de 2 Madonna’s, 1 zwarte madonna uit de bergen en 1 blanke Madonna van de zee, destijds geschonken door de consul van Montecattinie. Hij laat ons nog een de foto van een oude dame zien, die hangen er verschillende in de stad, in deze streek worden de mensen heel oud.

AlgheroWe verlaten de groep en wandelen langs de bibliotheek naar de vestingwal en een stuk langs het strand. De stad weer ingelopen, een lunchplek gezocht. Nadien genoten van wandelen door kleine, mooie, oude, versierde straatjes in Alghero. Vooral de verlichting in sommige straten is een bijzondere creatie. Terug naar de bus en op weg naar iets speciaals vertelde Remko.
Foto's »

We kwamen terecht bij een prachtige kerk in Romeins Byzantijnse stijl 500 jaar na Christus. Deze kerk is gewijd aan de heilige Drievuldigheid van Saccargia en is de beroemdste kerk van Sardinië. Het bevindt zich, samen met enkele overblijfselen van een abdij, geïsoleerd in een breed dal van de commune van Codrongianos. In de kerk bevindt zich een retabel van de Meester van Castelsardo.

Wonderlijk om daar een kerk te zien staan. Er komen veel bezoekers en met het entreegeld wordt de kerk onderhouden.


Op weg naar het hotel zagen we nog een klassieke Nuraghi toren, een ronde toren met centrale kamer en vals koepelgewelf, waarvoor een fotostop werd gemaakt.
Foto's »

Dinsdag 11 september,   af en toe zon, goed van temperatuur
We reden vandaag via Palau en Olbia, beiden havensteden richting Orgosolo, het dorp wat bekend staat voor de Murales, muurschilderingen. We rijden richting Nuoro en passeren  Posado en Dorgali: in dit dorp is een Nuraghi-complex gevonden. Verder gaan we door een fraai landschap en

Remko vertelt weer:   
nu over tradities in het berggebied van de Barbagia. In deze streek gaan de deuren open tussen half september en december. Letterlijk. Het festival Cortes Apertas trekt door het hele gebied en ieder weekend is er een ander dorp aan de beurt. Een explosie van eten, drinken, kunst, handwerk en muziek. Het doel? De tradities van de dorpen uit deze streek vieren en laten zien aan de rest van de wereld.

Het moet een geweldig feest zijn, maar wij zijn al weer thuis als dit begint. Jammer.

MamuthonesOp 17 januari (Sardijns Carnaval) worden er grote vuren ontstoken door lelijk gemaskerde mannen bekleed met grote koeienbellen, deze worden mamuthones  genoemd. In het dorp Mamoiada staat een maskermuseum.
In het Barbagia gebied werden voorheen toeristen ontvoerd en zo werd de naam veranderd in barbarengebied. Dankzij de film Banditi a Orgosolo (Vittorio de Seta) is dit dorp op Sardinië beroemd en berucht. Inmiddels zijn de meeste bandieten met pensioen, maar saai was Orgosolo zeker niet.

Na een koffiestop reden we door naar Orgosolo, een prachtig dorp met wel 200 muur-schilderingen, niet alleen politiek getint maar zeker ook sociaal.


Ook een protest tegen de Amerikanen die in het binnenland een stuk grond wilden hebben om hun munitie uit te proberen. Na het nucleaire ongeluk bij de Maddalena eilanden waar plutonium vrij zou zijn gekomen, wilde de bevolking dit zeker niet.

We konden onze ogen bijna niet geloven toen we door het dorp wandelden, de ene schildering na de andere kwam naar voren, dus ook hier bleven we foto’s maken. We hebben in een winkel Mirto, een kruidenbitter, geproefd. Deze likeur wordt alleen op Sardinië gemaakt. Ik vond het niet lekker.
Foto's »

natuurlunchNa al dit moois vertrokken we naar de herders voor een natuurlunch. We werden verwelkomd en  konden plaats nemen in een kring, die kring moesten we wel sluiten omdat anders de zwijntjes in het midden terecht kwamen en dan vraten ze alles op.

Iedereen had zo zijn eigen taak, de een schonk wijn, de ander bracht een plankje voor het eten. We werden overladen met plaatselijke gerechten.

Vooraf werd ons plankje belegd met lekkere ham, harde worst en geitenkaas. Daarna kwam men met schapenvlees. Dan een stuk van het geroosterde zwijntje en daarna nog heerlijke kip. Als toetje een perzik en een koekje. Daarbij volop wijn en water. Het smaakte allemaal prima.

Toen alles naar binnen gewerkt was zongen 4 mannelijke herders, een van hen zong voor en de andere beantwoorden hem. Deze manier van zingen staat bekend onder “Canto a Tenor” een typische Sardijnse zangtraditie. Deze muziek staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. Tijdens het laatste stukje van deze zangkunst werd er gedanst, een volkomen verrassing. Nooit gedacht dat men op deze zang kon dansen.

We maakten ons op voor vertrek, maar Hennie, medereizigster, viel haar knie kapot, dus met enige vertraging vertrokken we.
We reden door een kurkenbos terug.

Remko vertelt:
dat de kurkeiken de eerste keer na 30 jaar pas ontschorst worden. Voor een 2e maal wacht men 9 jaar om te ontschorsen. Overal zagen we bomen met een kale onderstam, het leek alsof ze sokken aan hadden.
Foto's »

Terug in het hotel een drankje op het terras, daarna eten en nog even natafelen. De meesten vonden dat we teveel in de bus zaten, het hotel zou beter in het midden van het eiland kunnen staan zodat we niet steeds zo’n end moesten rijden. Ik heb nog een stek van een cactus gescoord.

Woensdag 12 september,   wisselend weer
Santa Teresa - overtocht Olbia-Livorno - omgeving Tirrenia.
Half zeven koffers inladen, daarna ontbijten en half acht vertrek naar de boot.
Onderweg reden we langs San Panthaleo, een kunstenaarsdorp en een rots waarin men een trol ziet uitgebeeld. Er zou ook nog een draak te zien zijn maar helaas hebben we die gemist. We reden door naar Porto aan de golf van Aranci. Ook dit dorp is op de tekentafel in elkaar gezet als een dorp voor toeristen. In deze omgeving worden veel druiven verbouwd.
We maken een foto-stop bij de golf van Aranci met zicht op Porto. Hier word de groepsfoto gemaakt. De Golf van Aranci dankt haar naam aan de Krabbenkust of aan een schip gezonken met sinaasappels.

Mega-Express-IIWe zouden ons om 9.00 uur bij de haven moeten melden. Zo ging dat ook en weer kwam er een douanebeambte waaraan we een voor een ons paspoort moesten komen laten zien voor in de bus. Wat een toestand.

We varen met de Mega Express II, een vrije nieuwe boot.
Na 20 minuten wachten mochten we lopend het schip op en meteen door naar het bovenste dek om ligstoelen te bemachtigen.

Er werd door een medereiziger een dolfijn gezien, helaas niet door ons.

Remko mag als laatste met de bus aan boord en moet hier achteruit op rijden. Weer heeft iemand, en Gerard ook, een dolfijn zien springen. We voeren noordwaarts langs Corsica en Elba en daarna  langs het vaste land. Na circa 6 uur varen kwamen we aan in Livorno en gingen toen op weg naar Tirrenia voor ons hotel. We sliepen in een “golf hotel”. Organisatie was niet geweldig.
Foto's »

Donderdag 13 september,   regenachtig weer
Er werd een sober ontbijt geserveerd. Onze chauffeur heeft zich verslapen en kon niet meer ontbijten nadat Roel hem wakker heeft gebeld. Remko nam de tolweg E80 richting Genua en we rijden door de Toscane regio. In de verte zagen we de contouren van het piazza dei Miracoli in Pisa. We rijden door het Apennijnen gebergte langs Carrara marmergroeven, dikke blokken liggen er opgestapeld.
We verlaten Toscane en komen in de regio Liguria maar rijden nog steeds door de Apennijnen en passeren leuke dorpjes gebouwd op de berghellingen.

Remko vertelt:
In de, eerst horizontale en later verticale, lijnen van de bergen is het verloop van de opstuwing van het gebergte goed te zien.

Koffiestop op Medisano Est, bij Parma. In de winkel een stuk Parmezaanse kaas gekocht.

Remko vertelt:
Parma staat ook wel bekend als de stad van de fonteintjes en over Cremona, het stadje wat we passeren, dat bekend is door de bouw van violen, de waslijnen hangen zogezegd vol met violen. Deze violen worden gemaakt met hout van de Dolomieten.

GotthardtunnelRemko neemt de tolweg richting Milaan en stopt bij de Promo Piazza, wij eten een pizza, die hadden we nog niet gegeten in Italië, en we gaan weer op weg, richting het meer van Lugano.

Daarna komen er een drietal kleine tunnels en na het plaatsje Piotta duiken we de St. Gotthard tunnel in. Deze is zoals al gezegd 16952 meter lang. Iets meer dan 15 minuten duurt de rit.

We volgen de E35 naar Bazel en stoppen bij een Autostrada. Tot onze verbazing was de WC hier gratis.

 


Via Mulhouse en Straatsburg komen we om 19.30 uur aan bij het Ibis hotel. Diner was gepland om 20.00 uur en wij zaten allemaal netjes te wachten. Een persoon moest eerst de drankjes regelen voor 48 personen en dat duurde en duurde en daarna pas kwam er hulp en werd het eten geserveerd tegen 21.30 uur!!
Foto's »

Vrijdag 14 september,   regen later zonnig
Ontbijt was ronduit slecht, oud stokbrood van gisteren!! Vertrek 8.30 uur en we beginnen in het pottenbakkersdorp Souffleheim. Prachtig dorpje met veel pottenbakkers producten. Daarna rijden we over de Duitse autowegen naar Nederland met af en toe een koffiestop.

Onderwijl neemt Remko het aantal gereden kilometers met ons door:
3 september 498 km.
4 september 692 km.
5 september   53 km.
6 september 175 km.
7 september 135 km.
8 september 123 km.
9 september 175 km.
10september 292 km.
11september 380 km.
12september   82 km.
13september 801 km.
14 september 535 km.

totaal 4141 km.

tipbusTegen vier uur rijden we het terrein bij Bolderman op, we nemen deel aan een heerlijk buffet en nemen afscheid van onze medereizigers.

Remko was een geweldige chauffeur met veel humor en hij kreeg zijn eigen bus met inhoud als dank voor alle mooie verhalen en wat hij ons had laten zien.
Foto's »


Irene

 

 

 

© G.M. van Gool