Gerard & Irene |
Europa |
Centraal Europa
| mm |
| mm |
| mm |
| mm |
| mm |
|
| Rondreis Centraal Europa 28 mei t/m 19 juni 2011 |
Zaterdag 28 mei: Polen - Munteenheid: Zloty
Lopend gingen we op weg naar de binnenstad met zijn verlichte gebouwen. In de straten zaten voor diverse restaurants binnenpraters, waarschijnlijk verdienden men daar wat geld mee. Aan tafel werd er fel gesproken over de situatie in België, zolang al zonder regering. Onze Belgische reisgenoten wisten wel een oplossing. Het eten smaakte redelijk en het bier gleed goed naar binnen.
Zondag 29 mei: Krakau droog, fris weer
Hier hoort een verhaal bij: in 1241 zou een schildwacht met zijn trompet alarm geslagen hebben toen de stad werd aangevallen. Maar na vier noten doorboorde een pijl de keel van de schildwacht. Vandaar dat ook nu nog de muziek opeens wordt afgebroken.
De middeleeuwse poorten en stadswallen omringen een veelvoud van kerken en burgerlijke gebouwen zoals het stadshuis en de gotische markthal.
In de joodse wijk keert na jaren van verval de oude sfeer weer terug in de vele restaurantjes waarin Jiddische muziek weerklinkt. We hebben van Krakau genoten, een levendige stad met fraaie gebouwen, heerlijke terrassen en plezierige moderne jongelui die goed Engels spraken.
Wij hadden het genoegen om Katarzyna Vernet te kunnen beluisteren onder het genot van een goed glas wijn.
Maandag 30 mei: Auschwitz-Birkenau warm, zonnig weer Auschwitz was een verzameling concentratie- en vernietigingskampen die tijdens de 2e wereldoorlog door Nazi-Duitsland werden opgezet. Het was het grootste van alle Duitse concentratiekampen; Auschwitz I was het basiskamp. Auschwitz II-Birkenau een vernietigingskamp. Naar Auschwitz werden ongeveer 1,3 miljoen mensen gedeporteerd, hiervan zijn er 1,1 miljoen om het leven gekomen, waarvan het grootste deel werd vergast.
Het is niet te bevatten wat joden, zigeuners en andere minderheden moesten ondergaan in die periode. Bij terugkomst vonden we een terras naast ons hotel en streken daar met een aantal reisgenoten neer. Dinsdag 31 mei: Zakopane, Wanta Pension warm, zonnig weer De wegen onderweg waren niet alles, vorig jaar tijdens overstromingen in dit gebied waren er veel straten en bruggen vernield, de wederopbouw gaat langzaam.
Zittend op een traditioneel vlot zijn we met de groep de Dunajec-rivier afgezakt. Een bijzondere ervaring met zicht op de majestueuze rotswanden van het Pieninymassief.
’s Avonds hebben we het centrum opgezocht. De Krupowki is een centrale verkeersvrije straat, vol met restaurantjes, souvenir-winkeltjes, bakkerskraampjes en straatartiesten. Heerlijke gegeten en gekeken naar diverse acties van artiesten die de straat bevolkten. Woensdag 1 juni: Zakopane, warm, wisselend bewolkt, onweer
Na de regen namen we dus de Funicular weer terug en liepen door naar de wijk met de houten huizen. De hierbij behorende kerk met kerkhof was zeer speciaal. Op de graven stonden prachtig bewerkte houten beelden of kruizen. ’s Avonds zijn we vis gaan eten in het Gorky restaurant, de forel werd voor ons gefileerd en smaakte heerlijk, met de wijn waren ze niet erg scheutig. In het Wanta hotel konden we gratis internetten, daar hebben we gebruik van gemaakt. Donderdag 2 juni: Slowakije - Munteenheid: Euro
Daarna reden we door naar het bijbehorende dorpje, Spisska, waar een prachtige Kathedraal te bewonderen was. Bij de VVV kochten we een kaartje van 1 euro. De dame van de VVV liet ons de kerk van binnen zien. Zij sprak Duits en vertelde de geschiedenis van deze Kathedraal.
Levoca zelf staat bekend als best geconserveerde stad van Slowakije, de ommuurde stad lijkt wel een open luchtmuseum. Dat drong niet zo tot ons door. In het parkje voor de kerk stond een standbeeld van Ludovith Stur, hij is belangrijk geweest voor de Slavische talen. Tegen 16.00 uur vertrokken we naar Strbske Pleso. Hier kregen we een kamer in een groot, luxe hotel, Toliar. Het eerder geboekte pension bevatte niet genoeg eenpersoonskamers. Tegenover dit hotel lag een groot terras en daar trok iedereen naar toe voor bier of een heerlijk glas wijn. Ook het eten ’s avonds smaakte daar prima.
We haalden een plattegrond voor de wandeling naar Popradske, dronken eerst koffie en gingen op zoek naar het begin van deze wandeling. Dat lukte aardig met behulp van een Slowaaks echtpaar. Het (rode) pad naar boven lag bezaaid met grote keien en was op sommige stukken slecht begaanbaar Boven in het restaurant zaten Harry en Ria, zij hadden net goulashsoep besteld; goed idee, dat deden wij ook. We zaten nauwelijks aan de soep of er brak een onweersbui los. Geen jassen bij ons en het werd behoorlijk fris. Ik kreeg de jas van Harry, geweldig. Toen de regen enigszins over was liepen we met vieren via de groene route terug. Dit pad was fraaier en liep een stuk gemakkelijker.
Zaterdag 4 juni Bratislava Hotel Baronka bewolkt miezerig weer Hier had Ad zich beter moeten en kunnen voorbereiden, hij liet de chauffeur te vroeg stoppen en vertelde ons dat we circa 15 minuten zouden moeten wandelen om dat dorp te bereiken. Mooi niet dus, na een uur wandelen hadden we ons doel nog niet bereikt. Uiteindelijk zag Ad in dat de bus te vroeg gestopt was, hij liep terug en haalde de bus dichterbij. Op dat moment kwam ik terug gelopen en heb ik even mijn hart gelucht.
Onderweg naar Bratislava werd er enkel nog gestopt voor de lunch bij Rieka; een cafetaria. Daarna reden we linia recta door naar de hoofdstad.
Ook hier veel straatartiesten, maar dat gaan we morgen allemaal bekijken. Nu zochten we enkel een eettentje. Die waren er genoeg. Onder een grote overkapping, midden in de hoofdstraat, hebben we heerlijk gegeten. Het weer werd wel slechter, maar we zaten droog en het onweer deerde ons niet. Lekker gegeten.
Twee heren met een accordeon zongen Slowaakse liedjes en iedereen aanwezig zong die liedjes mee. Wij schoven aan en dronken mee en het werd nog heel gezellig.
Zondag 5 juni: Bratislava zonnig, warm weer
Verder lopend kwamen we bij het Aartsbisschoppelijk paleis, nu de zetel van de burgemeester. Een stalen kardinaalshoed met een diameter van 180 cm en een gewicht van 150 kg is geplaatst op de top van het tympanium. Daarachter lag de Jezuïeten kerk, de Pinksterdienst begon op dat moment. Tegenover deze kerk lag een marktpleintje met kleine winkels. Even verderop lag de Franciscaner kerk, ook hier was een dienst aan de gang. Tegenover deze kerk lag het Mirbach paleis, bekend om zijn rococo stijl. We kwamen weer terecht bij de Michaels toren en dronken daar koffie. Toen op zoek naar het Palffy paleis uit 1747, gebouwd in barok stijl.
Van hieruit hadden we een prachtig overzicht op de stad en de nieuwe brug (Novy Most). Teruggelopen om wat te gaan eten. We kwamen de groep jongelui tegen zij waren op weg naar het kasteel. Elkaar even gesproken en door voor een heerlijk lunch.
Maandag 6 juni: Hongarije - Munteenheid: Forint Bij aankomst in Boedapest was het slecht weer, vanaf de Citadelle, waar het Vrijheidsbeeld staat, hadden we een prachtig overzicht op de stad en de Donau waaraan het parlementsgebouw ligt, waar nog steeds een 300 kg zwaar wegende Koninklijke Kroon bewaard wordt.
Wij gingen samen aan de wandel en kwamen voorbij een prachtig gebouw, het museum of Applied Art, het dak bestaat uit keramieke dakpannen. Helaas was dit museum op maandag dicht. Uiteindelijk kwamen we terecht op Raday Ut, een zogeheten “foodstreet”. Met een glas witte wijn zetten we ons op een van de velen terrassen. ’s Avonds zijn we terug gegaan naar Raday Ut en hebben er heerlijk gegeten. Genoten van de Hongaarse Chardonay.
Dinsdag 7 juni: Boedapest wisselend bewolkt, zonnig Dit museum herdenkt de slachtoffers van de terreur, maar is tevens een moment om stil te staan bij de vreselijke gebeurtenissen die er tijdens het terroristische dictatorschap plaats gevonden hebben. Het gebouw is op zich al veelzeggend, geblindeerde ramen net zoals tijdens de KGB periode. De vele foto’s en verhalen waren heftig en kwamen hard binnen. Nog onder de indruk liepen we naar het Heldenplein. Daar namen we afscheid van de groep, zochten een terras op om verdere plannen te maken voor die dag. We besloten de metro te nemen naar een aantal bezienswaardigheden, allemaal gelegen aan de Andrassy boulevard.
Bovenop staat een beeld van de Aartsengel Michael, die de Hongaarse Heilige Kroon en het dubbel kruis optilt. Tussen de zuilen van de halfronde cirkel staan figuren uit de Hongaarse geschiedenis. Het graf van de onbekende soldaat is geplaatst voor het monument. Aan weerszijde van het plein staan musea. Daarna bezochten we de Opera (gebouwd 1884). De Neoklassieke bouwstijl en het Neorenaissance ontwerp is het werk van de Hongaarse architect Mklos Ybl. Onder de Andrassystraat ligt de eerste metrolijn van Boedapest. Een aantal stations hebben nog een houten lambrisering en houten informatie huisjes. De Franciscaner kerk stond helaas in de steigers en binnen mocht er niet gefilmd worden. Met de metro door naar het Parlementsgebouw, gebouwd aan de oevers van de Donau in Neogotische stijl, is het grootste gebouw in Hongarije. Bij het standbeeld tegenover het Parlementsgebouw konden we even uitrusten. Aan de overkant van de Donau lag het Koninklijk paleis en de Mathiaskerk, hier zou de huwelijksplechtigheid van Sissy met Keizer Franz Josef hebben plaats gevonden.
Een van de populairste hotels voor toeristen die Boedapest bezoeken. De thermische bronnen zijn vanaf de 13e eeuw bekend. De gebouwen zijn aan de buitenkant nodig aan onderhoud toe, het interieur echter straalt veel luxe uit.
Woensdag 8 juni: Roemenië - Munteenheid: Lei Zo reden we de streek Maramures binnen in het noorden van Roemenië. Het landschap veranderde, de dorpjes werden wat armoediger.
De dame die bediende sprak zeer goed Engels en de wijn smaakte daar uitstekend. Even later schoven Bert en Irene aan. Elkaar even gesproken en toen onze drankjes op waren liepen we terug naar het hotel. Gerard ging plat en ik op zoek naar kersen. Helaas niet te vinden, terwijl we onderweg diverse mogelijkheden hadden gezien. ’s Avonds in de tuin van het hotel gegeten, dat viel niet mee voor de bediening om het iedereen naar de zin te maken. Wij waren snel aan de beurt, anderen echter werden vergeten. Later nog even op internet gekeken. Ilse mailde dat er voor Elvis een trouwpak was gekocht. We zijn benieuwd naar hetgeen hij zal dragen. Door het dorpje gewandeld, veel stalletjes met huisvlijt te bekijken. Achterin zat een omaatje met allerlei 2e hands spulletjes en zij wilde wel wat aan me slijten. In het Roemeens en Nederlands, en handen en voeten spraken we met elkaar. Uiteindelijk vroeg ze of ik mee naar binnen ging, dat heb ik niet gedaan. Koffie gedronken in het plaatselijke café en weer op weg. We reden door het dal van de Iza rivier, waar de tradities van de streek Maramures in stand worden gehouden.
Hier bevindt zich het Memorial Museum, voorheen een normale gevangenis, gebouwd in 1897 en na 1945 gebruikt door de securitate, een gevreesd politie-apparaat. Vroegere ministers, economen, academici, officiers, historici, journalisten, politici, mensen die een eigen mening inbrachten werden door het communistische regiem naar deze gevangenis gedeporteerd. Later ook Grieks-Katholieke priesters. De misdaden onder het communistische regiem tegen de mensheid gaven eenzelfde beeld als in “The House of Terror”. Achter in de tuin stond een groep gebeeldhouwde mannen en vrouwen in een troosteloze, hulpeloze houding. Prachtige weergave van de mensen die destijds hier werden opgesloten.
Hier ligt een van de mooiste kloostercomplexen in Roemenië. Dit complex ten noorden van Barsana is totaal gerenoveerd. De kloostergemeenschap wordt geleid door de Prioress Flioftela Oltean, en telt 11 nonnen en 3 zusters. Dit kloostercomplex is op de werelderfgoedlijst van Unesco geplaatst. We hebben met bewondering rondgelopen over het terrein. Ook het museum liet prachtige iconen en schilderingen zien. Zoals gevraagd werden we een tijdje later aan het begin van het dorpje Stramtura afgezet en konden we te voet verder om een indruk te krijgen van bewoners en omgeving. Er zijn nog veel houten huizen waarvan de erven aan de straatkant zijn afgesloten door grote houten poorten soms met fraai houtsnijwerk en bijzonder bewerkte waterputten. De hoefsmid was aan het werk. Paard en wagen was een onderdeel van het straatbeeld.
Er was een prachtige kerkje, gewijd aan Sint Michael, met een bijzonder kerkhof. We reden door de Karpaten en maakten op de Prislo-pas de laatste stop. Mooie vergezichten met hier en daar nog wat sneeuw op de toppen.
Vrijdag 10 juni: Sueceava Hotel Continental onweer en veel regen
Aan de westgevel van de kerk heb je het enorme fresco van het “laatste oordeel”. Apostel Paulus leidt de gelovigen de hemel binnen en Mozes komt met de ongelovigen. Onderaan is de wederopstanding. Mede door dit fresco, noemt men deze kerk ook wel de Sixtijnse kapel.
Wat een belevenis, prachtige fresco’s binnen in en buiten op de kerk geschilderd. Geen wonder dat dit klooster op de werelderfgoedlijst van Unesco staat. Nadien hadden we nog even tijd voor een kopje koffie.
De afspraak was dat we een voor een uit de groep zouden vertrekken zodat ze op het laatst niemand over hield. Het tegendeel gebeurde. Na een “moeilijke” start en een lachbui onzerzijds was het ijs gebroken.
Ze vertelde vol vuur over de fresco’s aan de buitenkant. Ze nam ons mee het kerkje in en verlichtte iedere keer een deel van de kerk, dat ze wilde laten zien. Ze had kennis van zaken, wist heel veel en het boeide ons zo dat het bleef bij de enkelen die al vertrokken waren, de anderen bleven meelopen. De akoestiek van het kerkje was geweldig. Ze liet ons het onze vader bidden en dat klonk prachtig. Daarna liepen we nog met haar naar een klein museum gevuld met oude fresco’s en tapisserie. Gerard was niet mee gegaan, had geen zin op dat moment. Jammer Het Sucevita klooster is een Oosterse Orthodoxe gemeenschap. De architectuur van de kerk bevat Byzantijnse en Gotische elementen met sommige elementen die typisch zijn voor Noord Moldavië. De schilderingen zijn rond 1601 gemaakt en beelden verhalen uit voor de mensen die destijds niet konden lezen. De hoofdkleur in Sucevita is geel. Ook dit klooster staat op de werelderfgoedlijst van de Unesco.
Het verhaal gaat dat tijdens een bepaalde periode de klokken niet gebruikt mochten worden voor oproep tot gebed. De nonnen sloegen dan met ijzeren staven tegen elkaar. Terug naar het hotel, het bleef regenen. Later op de avond gegeten bij de Italiaan. We lieten ons verwennen met speciale toetjes.
In de Kathedraal van Iasi stond een rij gelovigen te wachten voor de tombe van Perescheva, beschermheilige van de stad. Zij was eeuwen terug een dochter van rijkelui, maar gaf na de dood van haar ouders alles aan de armen.
In Moldavië reden we bij binnenkomst langs enorme loofboom bossen en uitgestrekte vlaktes. Rond 19.00 uur kwamen we aan in Chisinau, de hoofdstad van Moldavië.
We hebben ’s avonds in het Beerhouse gegeten. Goed eten, heerlijke Moldavische wijn en een prettige bediening door een knul die goed Engels sprak. Zondag 12 juni: Chisinau droog, zonnig weer/ later regen en onweer In Buteceni liepen we over een heuvelrug naar de Heilige Mariakerk, daar was juist de dienst afgelopen. De vloer lag bezaaid met takken, waarschijnlijk behorende bij het Pinksterfeest. Bijzonder waren de grottenkloosters van Orheiul Vechi, halverwege de heuvelrug gelegen. Deze grotten zijn in de 13e eeuw door orthodoxe monniken uitgegraven. De tot de 18e eeuw bewoonde kloosters worden momenteel weer door de monniken gebruikt.
‘s Middags naar het dichtstbijzijnde park gelopen. Onderweg een kunstmarkt bekeken. Daar liep Dick Cheney ook rond, zo vertelde Bert en was verbaasd hem daar te zien. Het was warm en we waren moe. In slaap gevallen op de hotelkamer en bij het wakker worden regende en onweerde het behoorlijk. Uiteindelijk door de regen naar het Beerhouse gelopen en daar hebben we weer heerlijk gegeten. Maandag 13 juni Transnistrië - Munteenheid: Roebel De hoofdstad Tiraspol wordt ook wel het grootste Sovjet openluchtmuseum genoemd. Enorme Sovjetstijl gebouwen om grote pleinen en Sovjet symbolen sieren het straatbeeld. Bij de grens waren roadblocks aangebracht en de soldaten stonden daar in vol ornaat met geweer voor het bewaken van die grens. Het duurde even voordat we door mochten, alle paspoorten werden opgehaald, we moesten "entry" kaartjes invullen waarvan er meteen eentje werd ingehouden, de andere werd bij vertrek ingenomen.
Nog een stop gemaakt bij het voetbalstadion van Sheriff. Een van de machtigste mannen in Transnistrië. Hij heeft er Sheriff benzinepompen, Sheriff waren-huizen, Sheriff telefoonzaken etc. Alles in één hand en de bevolking leeft in meer of mindere armoede.
Dinsdag 14 juni: Oekraïne - Munteenheid: Grivna Onderweg kwamen we nog vele wijngaarden tegen. Jammer dat we in Moldavië geen wijnexcursie hebben ondernomen. Achteraf hadden we dat prettiger gevonden dan een bezoek naar Transnistrië.
Woensdag 15 juni: Odessa droog, warm, zonnig weer Beroemd zijn de monumentale trappen die naar de haven leiden, omdat ze een plaats in de geschiedenis hebben gekregen door scènes in Eisensteins film Potjomkin, die over de revolutie in 1905 gaat. Gebouwen in neoklassieke stijl, veelal vervallen en slecht onderhouden, “verfraaien” de brede boomrijke boulevards, die het wandelen in een grote stad tot een aangename bezigheid maakt.
Via het Archeologisch museum, waar een buste van Pushkin staat kwamen we op de boulevard terecht die ons naar de trappen leidde. Eerst maar koffie gedronken in een restaurant tegenover de trappen, die koffie was zeker zo duur als in Nederland.
Daarna zijn we de trappen afgedaald naar de haven, het standbeeld van E. Richelieu bleven we in totaliteit zien, zelfs toen we helemaal onder aan de trappen stonden. Dat was zeer bijzonder.
Terug naar de Ekatharina plein waar een groot standbeeld stond van Catharina de Grote. Daarna liepen we de Pushkin boulevard op, hier ligt het Bristolhotel, prachtig gerestaureerd in Barokstijl. In de buurt een Italiaans restaurant opgezocht voor de lunch. Dat was een pittig duur restaurant, maar het eten was wel erg lekker. Na de lunch gingen we op zoek naar de Synagoge; in de 19e eeuw was een derde van de bevolking Joods, nu nog geen 4%. De meeste inwoners behoren tot de Oosterse Orthodoxe kerk. De Synagoge stond in de steigers dus liepen we verder naar de Kerk van de Heilige Drie Eenheid, bijzonder kerkje in de kleur groen, met gouden koepel. We zakten af naar een restaurant voor een glas witte wijn. Elena probeerde goed Engels te spreken en vroeg of we er niets bij wilden eten. Op dat moment niet, ze vond het vreemd. Later op de avond hebben we daar uiteindelijk ook gegeten. Donderdag 16 juni: Vilkovo Hotel Venezia warm, zonnig weer Vilkovo is een aardig en ongewoon stadje aan de Donau rivier/delta dichtbij de Roemeense grens. Het stadje is ontstaan in de 16e eeuw door ‘Old Believers’, Russen die vluchten vanuit het nieuwe keizerrijk vanwege godsdienstvervolging. Deze regio lag destijds onder Turks beheer, maar dat was uiteindelijk nog altijd beter als waar men vandaan kwam.
Om 13.30 uur was het verzamelen voor de gezamenlijke lunch bij de Biosphere Reserve. Aan grote houtentafels werden borden met vis uit de Donau geserveerd. De vis was naturel klaar gemaakt; de saus die erbij geserveerd werd was behoorlijk pittig, zout en bomvol knoflook. Aardappelen en grote stukken brood vervolmaakten de maaltijd. Daarna kon iedereen zichzelf thee met honing inschenken.
Onze gids met leerling gids namen plaats op het middenbankje en vertelde vol overgave over de natuur waardoor wij voeren. Even was het aardig maar later werd dit behoorlijk saai. Vier uur varen in hetzelfde kanaal met weinig afwisseling is niet echt opwindend. Nadien zouden we nog mee naar een museum maar dat werd afgezegd door Ad.
We gingen terug naar ons hotel. Tot onze verbazing was het terras opgeruimd. Het hotel had niets te eten, ook in het enige restaurant konden we niet terecht. De dame van de kruidenierswinkel had de avond van haar leven. Wij kochten van alles om in ieder geval iets te eten te hebben. Daarnaast zette de dame van de winkel enkele flessen witte wijn voor ons koud. We konden met ons eten geen gebruik maken van de eetzaal in het hotel dus bleef er niets anders over om de trappen te gebruiken als stoel en onze knieën als tafel. Zo hebben wij onze avond maaltijd naar binnen gewerkt. Kennelijk had dit door de agent moeten worden verteld zodat het hotel inkopen had kunnen doen voor de maaltijd. Nog steeds nemen de mensen geen eigen initiatief, dat duurt nog wel een generatie voordat daar iets veranderd is.
Vrijdag 17 juni: Roemenië - Munteenheid: Lei
Daarna reden we nog een stuk door de Donau Delta richting Ismael. In Reni werd er gestopt voor de lunch en konden we het Oekraïnse geld omwisselen voor euro’s. Tegen 15.00 uur kwamen we aan de Oekraïnse grens; wachten tot de uitstempel in ons paspoort stond. Het bleek dat we niet anders konden reizen dan door Moldavië. Er ligt daar een uitstulping van circa 2 km. tussen Oekraïne en Roemenië. Wij dachten nog een transit te kunnen krijgen maar daar wilden de Moldavische douaniers niets van weten. Onze paspoorten werden ingenomen, we kregen weer een stempel van binnenkomst en moesten uren wachten, controleren, wachten etc. Uiteindelijk gaf Ad geld en mochten we doorrijden. Na 2 km. moesten we weer uitgestempeld worden en daar herhaalde zich hetzelfde ritueel. Dus ook geld gegeven en zo kwamen we bij de Roemeense douaniers terecht. We werden vriendelijk bejegend en na een kleine controle konden we doorrijden. Inmiddels was het tegen de avond. Bij het eerste de beste benzinestation namen we koffie en de rokers onder ons konden even nicotine zuigen. We besloten tot aan de snelweg te rijden en daar het avondeten te gebruiken. Zo gezegd, zo gedaan. Heerlijk gegeten zelfs met een glas wijn. Tegen 23.30 uur kwamen we in hotel Hello aan. We kregen een soort “loft” op de 5e verdieping. Zaterdag 18 juni: Boekarest heet, zonnig weer De metro was verrassend modern, foto’s maken in de metro mocht niet ondervond Harry, meteen schoot er een agent/soldaat naar hem toe en hij moest de foto’s deleten. Bij het Urinii Plein stapten we uit en liepen over de Unirii boulevard, bezaaid met fonteinen in de middenberm, naar het Parlementsgebouw. Een gigantisch gebouw dat door Ceausescu is opgebouwd als behuizing van partij- en staatsorganen. Daarvoor heeft hij een oude wijk, een station en diverse kloosters en kerken laten platwalsen. Alle materialen zoals marmer en andere steensoorten kwamen uit Roemenië zelf. Kleden die te groot waren om vervoerd te worden, werden ter plekke gemaakt. In 1984 is men met de bouw van dit paleis begonnen. In 1989 kwam de revolutie. Ceausescu heeft uiteindelijk nooit gebruik kunnen maken van dit paleis simpelweg omdat het niet af was ten tijde van de Revolutie. Sinds 1994 zetelt het Roemeens parlement in dit gebouw, dat zich tot de grootste van de wereld mag rekenen.
Wij schreven ons in voor een rondleiding met gids. De dame in kwestie was zeer kordaat, had een goed verhaal met humor en sprak prima Engels. Zij leidde ons door hallen en zalen waarin men de grootheidswaanzin van Ceausescu goed kon zien. Een uur hebben we een rondleiding gehad en toen hadden we 4% van het gebouw bekeken. De Unirii boulevard is ook 4cm breder dan de Champs Elysee in Parijs. Achter dit parlements-gebouw wilde Ceausescu nog een kerk laten bouwen groter en mooier dan de St. Pieter in Rome. In de zaal voor de mensenrechten is een eenmalige conferentie geweest na de val van Ceausescu.
Boekarest is voor het grootste deel een moderne stad met brede lommerrijke boulevards en statige huizen. In het oude centrum liggen nog resten van een Middeleeuws Koninklijk paleis. Het was goed vertoeven in dit deel van de stad en hebben bij het Van Gogh restaurant de lunch gebruikt.
Het eten was niet geweldig, een beetje een vreetschuur. De gezamenlijk afsluiting van de reis was natuurlijk voor iedereen welkom. Tegen elven terug met de tram. Helaas konden we vanaf de een na laatste halte niet meer door naar Gara du Nord. Dus met z’n allen lopend verder, uiteindelijk kwamen we goed thuis en zochten nog even het terras op bij het Ibishotel.
Zondag 19 juni: Overstappen en een uurtje wachten in München en toen door naar Amsterdam. Bij het afhalen van de bagage van iedereen afscheid genomen en met de trein naar huis. Tonnie reisde met ons mee tot aan ‘s Hertogenbosch.
Bij thuiskomst in Eindhoven was het druk in de stad, de bus genomen en om 20.00 uur waren we terug op de Fransebaan. Ivar, Kjeld, Cézanne en ook Gabi vlogen ons tegemoet, wat een enthousiaste kleinkinderen. De verrassing was nog niet compleet want de tafel stond gedekt, er was gekookt voor ons, er lag een vaderdag cadeautje voor Gerard, en er waren boodschappen gedaan. Nou wat een thuiskomst, bedankt allemaal. Terugkijkend op deze vakantie hebben we van mooie steden en natuur kunnen genieten. We kijken dan ook met voldoening terug. De landen Moldavië en Oekraïne hebben we gezien maar die voegden in onze ogen niet zoveel toe. Irene |
We vlogen binnen de vastgestelde tijd naar Krakau, maakten verder kennis met alle reisgenoten en we logeerden in het Atelier Apart Hotel.
Vanaf de vele terrassen op de markt konden we een mooie indruk krijgen van de oude markt, het grootste middeleeuwse stadsplein van de wereld. De Maria Basiliek torent hoog uit boven alle andere gebouwen op de markt. Er is ieder uur van de dag muziek te horen. Een van de torens van de kerk had vroeger de functie van wachttoren. Elk uur laat een trompettist een melodie van vier noten horen.
Begin van de avond zijn we naar een pianorecital geweest in restaurant Wierzynek. Vier van de meest begaafde studenten van Krakau’s Conservatorium spelen beurtelings diverse avonden.
In het begin stroomt de rivier door het brede dal bij Nowy Targ, mondt uit in een stuwmeer bij Niedzica om vervolgens dwars door de Pieniny, een kalkzandsteenmassief, te meanderen. Daar vormt het de grens met Slowakije.
Zakopane is een stad in het uiterste zuiden van Polen met 30.000 inwoners, gelegen in het woiwodschap, Klein-Polen. Het is het wintersportcentrum bij uitstek en een geliefd uitvalsoord voor wandelaars in de Tatra.
We besloten om met de Funicular de berg op te gaan; met de stoeltjeslift konden we terug, maar daar waagde ik me niet aan. Boven was het één groot terras met restaurant gebeuren. We keken prachtig uit over het dal en tegen de bergrug van de Tatra. Vandaar zagen we bliksemflitsen en donkere luchten op ons af komen; we gingen op zoek naar een plek om binnen te lunchen.
Als eerste bekeken we vanaf de buitenkant de monumentale burcht van Spissky Hrad, deze burcht staat ook op de werelderfgoedlijst van Unesco.
Hierna reden we door naar Levoca. Deze stad heeft een historisch centrum, met een bijzonder goed geconserveerd stadshuis en de St James Kathedraal, met het hoogste houten altaar van de wereld, bewerkt door Master Paul (Pavol).Ook dit gotische altaar van 18.6 meter hoog staat sinds 2009 op de werelderfgoedlijst van Unesco.
Verschillende vergezichten waren zeker de moeite waard om ervoor stil te staan.
Vlkolinec ligt in het midden van Slowakije en het dorp bestaat uit 45 houten huizen, traditioneel voor deze regio. Ook dit dorp staat op de werelderfgoedlijst van Unesco.
Bij terugkomst hoorden we in de buurt van ons hotel muziek, wij op zoek en we kwamen terecht in de tuin van een restaurant met Slowaken.
Wandelend door de hoofdstraat kwamen we een aantal beelden tegen. Ze worden ook wel “features of interest” genoemd. We liepen door naar het hoofdplein, daar stond een soldaat van Napoleon, leunend tegen een bank om zo toeristen uit te nodigen om bij hem plaats te nemen. Even verderop stond een paparazzi levensecht om de hoek van Laurinska straat.
Overgestoken, koffie gedronken tegenover de oude stadsmuur en op weg naar het kasteel van Bratislava.
Na het ontbijt stond er wederom een bus klaar voor vertrek naar Boedapest. De reis werd onderbroken door een koffiestop.
Niet voor lang, een fikse onweersbui met grote hagelstenen dreef ons bij de Sir William Pub naar binnen. Het ging goed tekeer en wederom hadden we geen regenjassen bij ons, maar goed die bui hield op en wij liepen via de Donau terug naar ons appartement.
Allereerst bezochten we het Heldenplein, een spectaculair plein gelegen aan de ingang van het stadswandelpark. Komende van de Andrassy boulevard ziet men van ver de 36 meter hoge zuil van het Millennium Monument.
Dan zoeken we de Centrale Markthal op; de grootste markt in Boedapest. Vandaar uit lopen we langs de Universiteit over de bevrijdingsbrug, een van de negen bruggen over de Donau, naar Gellèrt met zijn minerale bronwater.
Zowel bij binnenkomst als bij vertrek uit Hongarije werden we gedag gezegd door donder en bliksem. Vroeg uit de veren vanochtend, we moesten om 6.30 de trein halen. De bus stond om 5.45 uur voor de deur en bracht ons naar het Station.
We kregen allen een kamer op de 3e verdieping. Het grote plein rondgelopen, geld gepind en de Grieks-Katholieke Kathedraal bekeken, langs de synagoge gelopen en neergezeten op een terras met verkoeling (sproei-installatie) aan de Piata Libertatii.
Rond het middaguur kwamen we in het Plaatsje Sighet Marmatiei.
Nadien toch nog even genoten van een lekkere salade op een terras voordat we de bus instapten. De 1e stop na de lunch was in Barsana, een dorpje gelegen in de streek Marmures.
Bicericii werd de volgende stop. Ook hier zagen we paard en wagen als vervoermiddel, pratende inwoners en wachtende mensen voor de bus.
Het Voronet klooster ligt in het noorden van Roemenië, in Boekovina. Het klooster is bekend om zijn beschilderde muren met een bijzondere kleur blauw, die als Voronet blauw bekend staat. Het klooster is nog geheel origineel.
Het volgende klooster lag in Sucevita. We zouden een rondleiding krijgen van zuster Tatjana. De indruk die we van haar kregen, toen ze een groep Duitse toeristen rondleidde, was niet erg prettig. Lomp en bevelen gevend, daar hadden we geen zin in. 
Na de lunch bezochten we het laatste klooster, Moldovita. Om dit klooster ligt een vestingmuur. Ook hier zagen we prachtige, verhalende schilderingen zowel buiten als binnen. De stam van Jesse wordt op deze kerk anders uitgebeeld.
De 2e stop was in Iasi, de op één na grootste stad van Roemenië met een opmerkelijk cultureel centrum en in het bezit van verschillende architectonische kunstwerken. Voorbeelden daarvan zijn De “Trei Ierarhi kerk” (drie-eenheid kerk) en het Negotische paleis van Cultuur.
Bij vertrek eerst op zoek naar een bepaalde benzinepomp, daar kreeg Lucien korting. Daarna reden we zijn kortere weg naar de grens met Moldavië. We waren inderdaad snel bij de Moldavische grens, maar er was een wachttijd van circa 2.00 uur. Dus keerden we om en reden de route die Ad uitgestippeld had. Half uurtje wachten aan de Roemeense kant en dan door naar de Moldavische kant. Paspoort inleveren aan een man met een prachtige, groene pet op zijn hoofd. Hier duurde het circa een uurtje voordat alles geregeld was. Onze chauffeur werd verschrikkelijk zenuwachtig en was erg onderdanig met afhandelen van alle papieren, een angsthaas was het, maar gezien zijn achtergrond is dat wel begrijpelijk.
Op weg naar de grottenkerk stopten we in Ivancea voor een wandeling. Een prachtig, blauw-geel kerkje stond aan de rand van het dorp. Er was een Pinksterdienst bezig en binnen kijkend zagen we dat er alleen dames deelnamen aan de dienst. Geen heren te zien, behalve de orthodoxe priester.
Vandaag reden we naar de zichzelf onafhankelijk verklaarde republiek Transnistrië. Het land wordt door geen enkel ander land ter wereld erkend en hoort officieel bij Moldavië. Alleen Rusland erkent deze staat. Speciale toestemming is daarom nodig om het staatje te bezoeken.
We zochten natuurlijk weer eerst een terras. Amper gezeten zagen we Bertje en Jules aan komen en namen naast ons plaats. Heerlijke koffie gedronken, daarna de omgeving verkend, een lunchplek opgezocht en toen was het alweer tijd om terug te gaan.
Vroeg opstaan vanochtend, we hebben een lange dag voor de boeg. Om 10.00 zaten we aan de koffie in Causeri. In Causeri wilde Rene zijn Leu’s kwijt. Hij stak de straat over en gaf dit aan een dame die kleren verkocht. Zij snapte er in eerste instantie niets van. Henrike die meegelopen was met Renee, legde de bedoeling uit en de dame in kwestie was erg blij.
Bij de bali van het Black Sea hotel haalden we een plattegrond van de stad en een kaartje van het hotel. Op zoek naar een pinautomaat aan de Richelieu boulevard. Deze liep tot aan het Operagebouw. Met geld op zak dus richting Opera en ja hoor we kregen weer een onweersbui op ons dak. Snel een “Mexicaans” restaurant binnen voor een drankje. Het klaarde weer op, wij liepen verder, maar helaas kwam de regen weer met bakken uit de lucht vallen. Terug naar het hotel gezamenlijk onder 1 paraplu, dat hielp niet echt dus kwamen we zeiknat bij het hotel aan. ‘s Avonds vis uit de zwarte zee gegeten, dat smaakte prima.
Na het ontbijt liepen we over de Richelieu boulevard richting Operagebouw, waarin ook balletvoorstellingen worden gegeven.
Op de kade langs de haven zaten een aantal schoolkinderen te tekenen. Verderop stond de St. Nikolaaskerk en daarachter lag nog een grote jachthaven waarin vele motorboten en zeiljachten lagen. Aan de andere kant van de haven lag een grote zeesleper en daarboven stond een standbeeld van moeder en kind om de zeelieden uit te zwaaien. Dat zie je wel vaker, maar hier bracht men ook muziek ten gehore die hoorde bij zo’n afscheid.
In Vilkovo werden de groepen verdeeld over het Factoryhotel en hotel Venezia. De stellen kregen allen een groot appartement, zitkamer, slaapkamer en badkamer. De eenlingen moesten genoegen nemen met een bed en wastafel op de kamer en gezamenlijk gebruik van badgelegenheid. Verschil moet er wezen toch! Het hotel Venezia had zelfs een terras.
Met z’n allen op een kleine boot, dat was een tegenvaller, maar we pasten er precies in.
In het dorpje Kyrnycky stopten we voor de lokale markt.
Goed geslapen, de zon stond al hoog aan de hemel en we waren blij met de airco. Om 9.00 uur vertrokken we gezamenlijk naar het Paleis van het volk.
Na de rondleiding hebben we samen eerst genoten van een kop koffie op een terras aan de Unirii boulevard. Vanaf dit terras zijn we naar het “middeleeuws centrum” gelopen.
‘s Avonds zijn we met de groep gaan eten. Lucien met zijn vrouw Carmen gingen ook mee en tijdens het eten kreeg Lucien zijn fooi met “toespraak” door Ad en kreeg Ad zijn fooi met toespraak door Irene.